Risercz ziemkiewiczowski - kolejna odsłona
Przepraszam, że się napataczam i zupełnie zmieniam temat, ale nie znajduję lepszego miejsca, by uprzejmie donieść o kolejnych zdobyczach tzw. "Riserczu ziemkiewiczowskiego" i to spod pióra samego patrona. Tym razem wiarygodność argumentów RAZ-a zostaje poddana w wątpliwość poprzez kreatywną księgowość, której raczył dopuścić się w dwóch niedawnych artykułach "Rz" (może więc komentarze pod notką o Enronie byłyby lepszym miejscem na ten wtręt). Porównanie ich fragmentów, w których odwołuje się do tego samego argumentu (że obecna względnie dobra sytuacja gospodarcza Polski nie jest w żadnej mierze zasługą obecnego rządu, lecz jedynie "zewnętrznych okoliczności") wskazuje na kompletną swobodę z jaką RAZ traktuje minimalny wymóg rzetelności dziennikarskiej, jakim jest spójność z samym sobą.
Tak więc 22 października w artykule "Ja sobie wyobrażam" pisał [pogrubienia i kursywy moje]:
"Przez ostatnie cztery lata w Polskę wsiąkło... Policzmy po pierwsze, około 300 miliardów unijnych dotacji. Po drugie około 350 miliardów zaciągniętego w tym czasie długu publicznego. Po trzecie około 400 miliardów (tu najtrudniej policzyć, może trochę więcej) indywidualnie zaciągniętych pożyczek w bankach, głownie kredytów konsumpcyjnych. Tą czy inną drogą te wszystkie pieniądze dotarły do budżetów gospodarstw domowych, zapewniając Polakom poczucie bezprecedensowego bezpieczeństwa materialnego, a rządowi reelekcję. Ale co z nich trwałego wynikło dla gospodarki? Z inwestycji infrastrukturalnych prawie nic nie zostało ukończone i nie wiadomo, kiedy zostanie, a jeśli zostanie, czy zacznie generować jakieś zyski (64 nowe stadiony na pewno stanu gospodarki nie poprawią, co do reszty się zobaczy). [...]
A przecież co najmniej milion niektórzy liczą, że półtora miliona aktywnych zawodowo Polaków opuściło w tym czasie kraj. Nie dość, że odciążyło w ten sposób rynek pracy, to jeszcze zasiliło budżety rodzin kolejnymi zewnętrznymi pieniędzmi. Licząc tylko te przesyłane przez banki, było to 20 miliardów złotych rocznie, a ogólnie, wedle szacunków co najmniej dwa razy tyle."
W zupełnie świeżym artykule "Konserwatyzm jak etykieta na butelce" z 16 grudnia raczył nas poinformować o nieco innych rachunkach zakładając mylnie, że jego czytelnicy - zwłaszcza Ci którzy czytają go jedynie w perspektywie badań nad "riserczem ziemkiewiczowskim" - mają pamięć rybek akwaryjnych:
"W ostatnich latach dzięki 300 miliardom unijnych dotacji, ponad 450 miliardom zaciągniętego długu publicznego, kolejnym 400 miliardom, które dzięki bankowej koniunkturze łatwego pieniądza wzięli Polacy w formie prywatnych kredytów, głównie konsumpcyjnych, i wreszcie ponad 100 miliardom przysłanym przez rodziny pracujące w Anglii i Irlandii przeciętny Polak zyskał niespotykane od dziesięcioleci poczucie zadowolenia ze swego statusu materialnego i wiarę w przyszłość. Na tych właśnie sumach, a nie na rzekomym odejściu Polaków od tradycjonalizmu, opiera się sukces PO i stojących za nimi salonów szermujących enigmatyczną obietnicą "europejskiej normalności"."
Jak widać, tam gdzie "najtrudniej było policzyć", czyli przy kredytach konsumpcyjnych, dane pozostają niezmienione w obu tekstach (pomijając oczywiste wątpliwości z samym użyciem tego przykładu, jako czynnika "obiektywnego", co ignoruje choćby motywacje ludzi do zaciągania kredytów), a przy "łatwiejszych" szacunkach długu publicznego i transferów od emigrantów różnią się od siebie w zakresie od kilkudziesięciu do kilkuset procent. Jeżeli z taką samą swobodą RAZ traktuje wszystkie inne własne argumenty wspierające tezy o salonie, postkolonialności Polski, michnikowszczyźnie etc. to chyba przynajmniej nie mamy wątpliwości, co do źródeł jego publicystycznego sukcesu.
Przepraszam, że się napataczam i zupełnie zmieniam temat, ale nie znajduję lepszego miejsca, by uprzejmie donieść o kolejnych zdobyczach tzw. "Riserczu ziemkiewiczowskiego" i to spod pióra samego patrona. Tym razem wiarygodność argumentów RAZ-a zostaje poddana w wątpliwość poprzez kreatywną księgowość, której raczył dopuścić się w dwóch niedawnych artykułach "Rz" (może więc komentarze pod notką o Enronie byłyby lepszym miejscem na ten wtręt). Porównanie ich fragmentów, w których odwołuje się do tego samego argumentu (że obecna względnie dobra sytuacja gospodarcza Polski nie jest w żadnej mierze zasługą obecnego rządu, lecz jedynie "zewnętrznych okoliczności") wskazuje na kompletną swobodę z jaką RAZ traktuje minimalny wymóg rzetelności dziennikarskiej, jakim jest spójność z samym sobą.
Tak więc 22 października w artykule "Ja sobie wyobrażam" pisał [pogrubienia i kursywy moje]:
"Przez ostatnie cztery lata w Polskę wsiąkło... Policzmy po pierwsze, około 300 miliardów unijnych dotacji. Po drugie około 350 miliardów zaciągniętego w tym czasie długu publicznego. Po trzecie około 400 miliardów (tu najtrudniej policzyć, może trochę więcej) indywidualnie zaciągniętych pożyczek w bankach, głownie kredytów konsumpcyjnych. Tą czy inną drogą te wszystkie pieniądze dotarły do budżetów gospodarstw domowych, zapewniając Polakom poczucie bezprecedensowego bezpieczeństwa materialnego, a rządowi reelekcję. Ale co z nich trwałego wynikło dla gospodarki? Z inwestycji infrastrukturalnych prawie nic nie zostało ukończone i nie wiadomo, kiedy zostanie, a jeśli zostanie, czy zacznie generować jakieś zyski (64 nowe stadiony na pewno stanu gospodarki nie poprawią, co do reszty się zobaczy). [...]
A przecież co najmniej milion niektórzy liczą, że półtora miliona aktywnych zawodowo Polaków opuściło w tym czasie kraj. Nie dość, że odciążyło w ten sposób rynek pracy, to jeszcze zasiliło budżety rodzin kolejnymi zewnętrznymi pieniędzmi. Licząc tylko te przesyłane przez banki, było to 20 miliardów złotych rocznie, a ogólnie, wedle szacunków co najmniej dwa razy tyle."
W zupełnie świeżym artykule "Konserwatyzm jak etykieta na butelce" z 16 grudnia raczył nas poinformować o nieco innych rachunkach zakładając mylnie, że jego czytelnicy - zwłaszcza Ci którzy czytają go jedynie w perspektywie badań nad "riserczem ziemkiewiczowskim" - mają pamięć rybek akwaryjnych:
"W ostatnich latach dzięki 300 miliardom unijnych dotacji, ponad 450 miliardom zaciągniętego długu publicznego, kolejnym 400 miliardom, które dzięki bankowej koniunkturze łatwego pieniądza wzięli Polacy w formie prywatnych kredytów, głównie konsumpcyjnych, i wreszcie ponad 100 miliardom przysłanym przez rodziny pracujące w Anglii i Irlandii przeciętny Polak zyskał niespotykane od dziesięcioleci poczucie zadowolenia ze swego statusu materialnego i wiarę w przyszłość. Na tych właśnie sumach, a nie na rzekomym odejściu Polaków od tradycjonalizmu, opiera się sukces PO i stojących za nimi salonów szermujących enigmatyczną obietnicą "europejskiej normalności"."
Jak widać, tam gdzie "najtrudniej było policzyć", czyli przy kredytach konsumpcyjnych, dane pozostają niezmienione w obu tekstach (pomijając oczywiste wątpliwości z samym użyciem tego przykładu, jako czynnika "obiektywnego", co ignoruje choćby motywacje ludzi do zaciągania kredytów), a przy "łatwiejszych" szacunkach długu publicznego i transferów od emigrantów różnią się od siebie w zakresie od kilkudziesięciu do kilkuset procent. Jeżeli z taką samą swobodą RAZ traktuje wszystkie inne własne argumenty wspierające tezy o salonie, postkolonialności Polski, michnikowszczyźnie etc. to chyba przynajmniej nie mamy wątpliwości, co do źródeł jego publicystycznego sukcesu.
